این قرعه، جایی برای بهونه نمیذاره جناب قلعهنویی!
درود به همه رفقای عشقه فوتبال و باحال ستون حواشی، بچه ها صاف بریم سر وقت قرعهکشی جام جهانی، جمعه که مراسم قرعهکشی جام جهانی ۲۰۲۶ در واشنگتن برگزار شد و شکیل اونیل بسکتبالیست افسانهای، اسم ایران رو از گلدون درآورد و انداخت وسط گروه G کنار بلژیک مصر و نیوزیلند، فکر کنم آقای قلعهنویی از خوشحالی بال درآورد! عملاً یک کادوی تولد برای کادر فنی بهونه گیر و فدراسیون بود! دیگه بهونهای برای صعود نکردن باقی نمیمونه! قلعهنویی پیشبینی کرده بود که ایران با بلژیک، مصر و هائیتی همگروه میشه، یه جورایی قرعه دلخواهش رو گفته بود. کنایه یکی از گزارشگرا و منتقدای مشهور فوتبال ایران هم جالب بود: «قلعهنویی فکرش هم نمیکرد جادوگرا قرعه بهتری رو حتی براش در نظر گرفتن!»
فرصت طلایی یا تکرار تاریخ؟!
رفقا با فرمت جدید جام جهانی که ۴۸ تیمی شده و قراره دو تیم اول هر گروه به اضافه هشت تیم سوم برتر به مرحله حذفی صعود کنن، دیگه قضیه فرق کرده. قبلاً باید حتماً یکی از دو تیم اول میشدی، الان یک حساب سرانگشتی هم که میکنیم ایندفعه دیگه تیم ایران باید بتونه از گروهش برای اولین بار صعود کنه هر جوره که حساب کنیم.
گروه ایران شده مثل یک میز شام که توش یه پرس غذای اروپایی ، یه پرس غذای عربی-آفریقایی و یه پرس هم غذای اقیانوسیهای داری! تنها تیم واقعاً خطرناک، همون بلژیکه. که خب، به قول بعضیا که البته من موافق نیستم میگن معمولاً ما جلوی تیمهای بزرگ بازیهای بهتری میکنیم.
شاید بخاطر اینه که میدونیم قراره ببازیم و ترسمون میریزه! دوستان قصد بیاحترامی به هیچ تیمی نیست، میدونیم که مصر هم ستاره های بزرگی مثه محمد صلاح و عمر مرموش داره که واقعا می تونن بازی رو در بیارن و یا نیوزلند هم تیم قابل احترامیه، ولی خودمونیم ها! با این شرایط که حتی به عنوان تیم سوم شانس صعود داریم و گروه خیلی سختی هم انصافا نیست و یه جورایی برای تیم فرش قرمز پهن کردن دیگه واقعا صعود نکردن سختتر از صعود کردنه!
حالا سؤال بزرگ اینه: اگه این بار صعود نکنیم، چه بهونهای باقی میمونه؟!
از همین الان می تونیم حرفای آقای قلعهنویی و فدراسیون و بقیه دوستاشون رو بعد بازیها پیشبینی کنیم.قلعهنویی: «ببینید! ما باید از این سه بازی، حداقل سه امتیاز میگرفتیم ولی خب، باد میومد! آفتاب تو چشم بازیکنا بود! چمن ورزشگاه کج بود! داور که کلاً با ما لجه!
و احتمالاً یک جمله تاریخی و قصار هم اضافه میکنه: ما خوب بازی کردیم ولی نتیجه نگرفتیم! چون فوتبال همینه»
فدراسیون فوتبال و حرفای تکراری (تاج و دوستای جینگش): «ما تمام تلاشمون رو کردیم! بهترین هتل، بهترین پرواز، بهترین آب و هوا! ولی خب، مشکل ما ریشهای هستش! باید از مدارس فوتبال شروع کنیم! زیرساختها…! و در ادامه احتمالا اشاره میکنند که پول برای فلان اردو نداشتیم، چون تحریمها نذاشتن!.»
بازیکنا: «جو ورزشگاه سنگین بود! فشار رسانهها زیاد بود! اصلاً این توپهای جدید FIFA خیلی بد قلِقن!» و نکته مهمتر، احتمالاً در مصاحبهای با خبرنگار خارجی میگن: «ما تمام تلاشمون رو برای مردم ایران کردیم.» اینا واقعا حرفایی هست که توو تورنمنتای قبلی همین بازیکنا مشابهش رو گفتن و هی میگن برای هوادارا برای ملت ایران، یکی نیست بهشون بگه انقد مردم مردم میگید خب چرا ۱۴۰۱ پشت همین مردم درنیومدید!
از سال ۱۴۰۱، بخش زیادی از هوادارای فوتبال و مردم ایران، تیم ملی رو دیگه تیم ملی خودشون نمیدونن. میگن این تیم، تیم حکومته، نه تیم ملی و مردمی. راستش، بعضی از بازیکنا بعد اون اتفاقا، وقتی از مردم داغدیده و شجاع ایران حمایت نکردن و سکوت کردن یا حتی بعضی از بازیکنا با حکومت همراهی کردن، خیلیا از دستشون عصبانین که واقعاً حق دارن!
خب از بخش سیاسی ماجرا که بگذریم، خلاصه رفقا حالا باید ببینیم تو این شرایط که انصافا گروه پیچیدهای نیست و حتی تیم سوم هم شانس صعود داره، بازم بهونه جدید و نوستالژیک برای صعود نکردن رو میکنن!
فکر کنم از الان باید بگردیم دنبال یه دشمن فرضی جدید برای فدراسیون و کادر فنی و بازیکنا! شاید بگن اون گوی که شکیل اونیل از پات کشید، جادویی بود!
تا اپیزود بعدی لبخند یادتون نره…




