اپیزود اول:
جنون فلامینگو: جام لیبرتادورس و چسب زخم!
درود به همه رفقای عشق فوتبال و خوانندگان باحال ستون حواشی! امروز یه خبر طوفانی داریم از برزیل، مهد سامبا و فوتبال و دیوانگی، البته دیوانگی از نوع کاملاً «فوتبالیش»! ماجرا مربوط میشه به قهرمانی فلامینگو درفینال کوپا لیبرتادورس مقابل پالمیراس تیم هموطن و رقیب دیرینه (لیبرتادورس همون لیگ قهرمانان خودمون ولی تو آمریکای جنوبی، فقط با تنش، هیجانات متفاوتتر و شاید کمی هم پرخطرتر!).
فلامینگو تاریخسازی کرده، جام چهارم رو برده و دل هواداراش رو حسابی شاد کرده. ولی ماجرا از اونجایی بامزه میشه که این عزیزانِ دِل در اوج خوشحالی، دست به کارِ «تعمیر و نگهداری اضطراری» جام زدن!
بله، درست شنیدید!
جام، زیر بارِ خوشحالی شکسته!
ظاهراً بازیکنان فلامینگو انقدر درگیر بزن و بکوب و سلفی گرفتن و بالا پایین پریدن بودن که یادشون رفته بود این جام فقط یه “سمبل” نیست، یه شی “شکننده” است! اصلاً انگار نه انگار که این کاپ با ارزش، کلی قدمت داره و نماد افتخار قاره است.
جشن قهرمانی فلامینگو
حالا فکر کن! ۲۰۰ هزار نفر تو خیابونها، اتوبوسِ رو بازِ قهرمانی داره رژه میره، دوربینهای دنیا دارن لحظه به لحظه پخش میکنن، و یهو جامِ قهرمانی ترک میخوره و میشکنه!
خب، عکسالعمل بچههای تیم چی بوده؟ با سرمربی مشورت کردن؟ زنگ زدن به موزه باشگاه که «آقا، شرمنده جام شکسته چه کنیم!»؟ نه خیر! داداش برزیلیا از این سوسول بازیا بلند نیستن! رفتن سراغ کیت کمکهای اولیه (که احتمالاً فقط واسه آسیبهای بازیکنان همراه بوده)، و چی پیدا کردن؟ چسب زخم!
داداش، این دیگه آخرِ باحالیه! جام به این عظمت، با اون همه تاریخ و طلا و افتخار، وسط جشن و پایکوبی میشکنه بعدش بچههای فلامینگو با چسب، اونم چسب زخم، سر هم کردن تا مراسم ادامه پیدا کنه! انگار جام یه زخمِ کوچولو برداشته و الان با یه چسب زخمِ شیک، دوباره میتونه به کارش ادامه بده.
این حرکت، نمادِ واقعیِ «برخوردِ حرفهای با مشکلات» و «تسلیم نشدن در برابر سختیها» است! آقا این برزیلیا دیگه خیلی باحالن.
نکته اخلاقی: لطفاً در رژههای قهرمانی، به جای آبجو و شامپاین، چسب زخم و نوار بانداژ هم ببرید.
هر چی نباشه، این جامها قیمتی هستن و بیمهشون سخته!
اپیزود دوم قهرمانی فلامینگو:
از کریخونی و کل کل قهرمانی تا دخالت پلیس و هندی شدن مراسم!
اما جنون فقط به شکستن و چسبکاریِ جام ختم نشده. این دوستای فلامیگویی ما حسابی سرِ حال بودن و تیکه و کنایهشون به تیم رقیب، یعنی پالمیراس، حسابی داغ شده بود.
از شعار و کریخونی با تعداد جام تو لبرتادورس تا اون شعارِ مشهور و قدیمی: «پالمیراس، جام جهانی نداری!»
حواشی قهرمانی فلامینگو
قهرمانی قارهای که چیزی نیست، باید بزنی تو خال! یادآوریِ اینکه فلامینگو تو سال ۱۹۸۱ قهرمان جام بینقارهای (همون جام جهانیِ باشگاهی قدیم) شده، و پالمیراس نه.
حالا بعد از این همه جنون و چسبکاری و شعار، پایانِ مراسم یه کم «هندی» میشه! انقد اوضاع شلوغ پلوغ و درهم برهم میشه که پلیس وارد عمل میشه و برای متفرق کردن اون ۲۰۰ هزار نفرِ هیجانزده، از گاز اشکآور و گلولههای پلاستیکی استفاده میکنه!
بعدش هم پلیس گفته این کارا برای امنیت خود هوادارا و مردم بوده، حالا اینو گفته پلیس ولی من فکر کنم رئیس پلیس از طرفدارای پالمیراس بوده که همچین دستوری صادر کرده. و آخرش جشنِ قهرمانی، با یه «دودِ غلیظِ» اشکآور به پایان رسیده.
اما نکته پایانی: این بچههای فلامینگو اصلاً بیکار نمیشینن! قهرمانی لیبرتادورس رو جشن گرفتن، جام رو چسبکاری کردن، برای پالمیراس حسابی کری خوندن، یه ذره گاز اشکآور خوردن، و حالا باید برن سراغِ فتح سری آ برزیل!
اگه این قهرمانی رو هم بگیرن، چهارمین جامِ فصلشون میشه: قهرمانی ایالتی، سوپرجام برزیل، لیبرتادورس و سری آ! این یعنی «درو کردن» کلِ جامهای ممکن!
و واقعاً در پایان باید بهشون گفت: دمتون گرم بچهها! با جامِ شکسته، با اینهمه هیجان و کری و با گازِ اشکآور، نشون دادید که فوتبال، فقط یه بازی نیست یه سبکی از زندگیِ کاملاً دیوانهوار و جذابه!
خب رفقا سرتون رو درد نیارم مواظب خودتون باشید و فقط یادتون باشه: جامهای قهرمانی رو بیمه کنید!
چسب زخم کافی نیست!
تا اپیزود بعدی لبخند یادتون نره…
